یاد نعمتهای خدا

مرحوم دولابی میفرمودند:

کسی که خود را محروم ترین افراد می داند، اگر اندکی در مورد آنچه خدا به او عطا نموده است فکر کند، خود را غرق در عطاه اي خدا خواهد یافت. مسأله اینجاست که ما کمتر به داده هاي خدا ف کر م ی کنیم و بیشتر حواسمان دنبال چیزهایی است که ندار یم. آنچه را که خدا به مصلحت ما ندیده و نداده است که هر چه هم تقلاّ کنیم، به ما نخواهد رسید و حسرت آن بر دلمان خواهد ماند؛ آنچه را هم دار یم که هیچ وقت به آن نگاه نکردیم که ببینیم و لذت
آن را ببر یم، لذا یک پارچه غصه و حسرت و احساس محرومیت شده ایم. همین اعضاي سالم بدنمان را فکر کنیم که هر کدامش چقدر می ارزد.